Γειά και χαρά σε όλους! Εγώ είμαι, ο αφηγητής σας. Κάποιοι από εσάς θα με γνωρίζετε από τη σελίδα του Instagram της ομάδας όπου στον ελεύθερό μου χρόνο σας ψυχα-ναγκάζω. Ε λοιπόν, τώρα είμαι και εδώ (μη ξεκινάς να τρέχεις έχω χακάρει τη κάμερά σου, βλέπω πού πας) και είμαι εδώ να σας ταξιδέψω σε άλλον έναν μαγικό κόσμο. Αυτή τη φορά θα μιλάμε για βιβλία.

​

Ξέρετε κάτι; Κατ’ ουσίαν, τα βιβλία δεν είναι τίποτα άλλο παρά λεπτοκομμένο ξύλο που συγκρατιέται από κόλλα.  But they are not appealing to the materialistic nature of ours but to something much deeper. Παρ’ όλα αυτά, δεν μιλάνε στην υλιστική μας φύση αλλά σε κάτι πολύ βαθύτερο. Θεέ και Κύριε τι ποίηση γράφω σήμερα.  Τέλος πάντων. Προχωράω. Μιλούν στο μυαλό μας, στην ψυχή, στη φαντασία μας. Μας παίρνουν απ’ το χέρι και μέσω ενός καταιγισμού συνεχωσαλλαζόμενων (τί είπα;) συναισθημάτων, λένε μια ιστορία. Τυχαίες (μπορεί και όχι) σειρές γραμμάτων, λέξεων και παραγράφων μπορούν να σε κάνουν να θυμώσεις, να χαρείς ή ακόμα και να κλάψεις (το τελευταίο για εσάς. Οι αφηγητές δεν κλαίνε. Εχετε δει πολλούς αφηγητές να κλαίνε;). Και είναι μαγικό το γεγονός ότι δε θες να σταματήσεις να διαβάζεις παρόλο που διαβάζεις πράγματα που σε κάνουν να αναστατώνεσαι και να βάζουν το μυαλό σου σε σκέψεις. Αν και γω δε σκέφτομαι και πολύ γενικά. Στη ζωή μου, ξέρεις, γενικά.